"Min njet" – czyli wyprawa do Kambodży

Wyprawa była pełna kolonialnego czaru i zwiedzania urokliwych zabytków, pełnych tysiącletnich smaków i tajemnic.

Tropikalna gęstwina leśna, rojąca się od świergoczących i przekrzykujących ptaków. Przy drogach czekali uśmiechnięci tubylcy, oferujące wachlarz owoców rosnących w leśnych ostępach.

Ciężko pracujący tej krainy zmagają cię co dzień z wyzwaniami życia wymagającego uszlachetniającej duszę pracy przy uprawach i rybołówstwie.

…..

………. bzzz….  bZZZZ….

…..

Dobra, żartowałem. Jesteście na właściwym blogu i zaraz będzie śmiesznie (chyba że ktoś nie dysponuje poczuciem humoru).
Niestety, wyprawa do Kambodży, wbrew waszym zboczonym domysłom, nie skończyła się strzelaniem do krów z bazooki ani nawet strzelaniem z Kałacha na strzelnicy.

Głównym celem było osiągnięcie dawnego pola bitwy między miastem a lasem. Te starożytne zmagania między budowniczymi cywilizacji a ekoterrorystami spod Raspudy, zakończyło się zwycięstwem Matki Natury, która oblazła wszystko jak mrówki słoik z miodem.

To główny nadrzeczny bulwar stolicy Kambodży:

Żartuję. To wioska rybacka (częściowo z domami na wodzie), która była miejscem przesiadki z autobusu do Łodzi wiozącej turystów do Ankor-vat.

A to jest ta wioska na wodzie. Ulice to tory wodne.

Gdy rzeka zrobiła się naprawdę szeroka, na płyciznach pojawili się ludzie z sieciami.

Tutaj, straumatyzowany filmami typu „Czas Apokalipsy” tylko miałem nadzieję, że na pokładzie mojej łodzi nie wyląduje nagle kapelusz wyładowany granatami produkcji ZSRR.
Na szczęście w czasach kapitalistycznego rozkwitu takie łódki podwożą jedynie owoce na sprzedaż.

A te dzieciaki siedzą sobie w nurcie i sprzedają banany i puszki z polkoktą.

Dzieci służą jednocześnie jako boje wczesnego ostrzegania przed krokodylami.

Z powodu braku infrastruktury (kraj jest wyniszczony przez kolonialne zaszłości i inne historyczne uwarunkowania), benzynę sprzedają ludzie ze straganów przy drodze. To żółte w butelkach to właśnie benzyna.

Zjawisko te jest fundamentem ustroju państwa, zapewniającym stałą łączność elit rządzących z masami pracującymi.
W związku z tym elementem lokalnego kolorytu, jakiekolwiek ekscesy ze strony rządu są bowiem niemożliwe do pomyślenia. Ludność, uzbrojona w owe butelki wyrazi swój natychmiastowy sprzeciw.

Jakiekolwiek wypłaszczanie ludzi czołgami – co miało miejsce np. w Chinach – także nie wchodzi więc w grę.

Naszczucie na kraj zagonów pancernych Rommla (tego od Africa Corps) albo innych mistrzów wojny pancernej – oznaczałoby automatyczną i 100% gwarantowaną destrukcję pojazdów mechanicznych, lepiej niż w Groznym jak głupi Rosjanie tam wjechali czołgami bez osłony piechoty.

Jeszcze inaczej: żaden przekręt z Referendum ws. Traktatu Lizbońskiego nie przejdzie władzy bezkarnie – w razie niemożności wyrażenia swojego zdania za pomocą kartki papieru i długopisu, w ruch (balistyczny – przyp. red.) idą butelki.

Ankor Vat

Tytaniczne zmagania między lasem i czasem po jednej, a budowlańcami z drugiej to główny motyw parku tematycznego Ankurwat.
A tak na poważnie, to jest to kompleks świątyń rodem z filmów z Indiana Jones. Kompleks zajmuje kilka ładnych km kwadratowych. Wewnątrz żyją ludzie – zbierający owoce z lasu – ale nie jagody i kurki, tylko banany i inne takie.

To jest świątynia na szczycie jednego wzgórza.

Główną atrakcją dla turystów cierpiących na tzw. Jet Lag (zmianę stref czasu) jest wstać o 5 rano i zobaczyć jak słońce wyłania się (dlaczego nie „WYJELENIA” – feministki kazały usunąć? żądam równouprawnienia – co drugi dzień wyłania, a co drugi wyjelenia! zmienić słowniki i gramatykę!! HA HA durne feministki!) zza ściany lasu, a najlepiej zza największej świątyni.
Nie mogłem być przecież gorszy, więc też się kazałem zawieźć:

Tu jeszcze noc:

Więc skorzystałem z okazji i oblazłem świątynie dookoła z latarką.

I proszę ja musiałem wstawać o piątej, a wy widzicie to samo siedząc w domu – chyba się nie popisałem sprytem. Tak czy inaczej, odsiedziałem swoje wśród hordy głupich jak i ja turystó a fotoaparatami.

A to promenada zmierzająca do tej głupiej świątyni.

Oraz fosa, obiegająca (jak może fosa obiegać cokolwiek – uch, dobra niech będzie) cały przybytek. Jest ona dowodnym dowodem, że budowniczowie świątyni też mieli czasem gości tak jak my Niemców.

Aha, w pewnym momencie znudziłem się łażeniem tam gdzie inni turyści, i poszedłem w las jak ogary.

Półgodzinne przeciskanie się wąskimi ścieżkami przez dżunglę…

…raz nawet oblazły mnie termity (tylko dwa, ale gryzły jak diabli)

… zostało nagrodzone odnalezieniem ruin zupełnie opuszczonych.

Znajdowały się one w samym rogu terenu świątyń – tuż przy dawnym murze otaczającym cały kompleks.

Aha, odnalazłem też chatkę Shreka:

I tym humorystycznym akcentem kończę…